Ved avgjerd i EØS-komiteen nr. 200/2012 av 26. oktober
2012 vart vedlegg XX (Miljø) til EØS-avtala endra. Endringa vart
gjort for å innlemme europaparlaments- og rådsforordning (EF) nr.
66/2010 av 25. november 2009 om EU-miljømerket.
Avgjerda i EØS-komiteen vart teken med atterhald
om Stortinget sitt samtykke til godkjenning ettersom gjennomføringa
i norsk rett gjer det naudsynt med lovendring, jf. § 26 andre leddet
i Grunnlova.
EU sitt miljømerke (EU Ecolabel) vart oppretta ved
rådsforordning (EØF) nr. 880/92 av 23. mars 1992 og innlemma i EØS-avtala.
EU-miljømerket er ei frivillig merkeordning. Dei som søkjer om å
få merke varene eller tenestene sine med miljømerket, må dokumentere
at produkta oppfyller ei rekkje strenge helse- og miljøkrav.
Føremålet med miljømerkeforordninga var å skape
eit einsarta og effektivt miljømerkesystem i Europa. Gjennom informasjon
om korleis produkt verkar inn på miljøet, skulle forbrukarane verte
i stand til å gjere gode miljøval. Det var òg venta at ordninga
ville stimulere til produksjon og marknadsføring av dei produktalternativa
som har minst negativ innverknad på miljøet. Ved revisjon vart forordninga
bytt ut med ny forordning (EF) nr. 1980/2000 av 17. juli 2000, som
òg er innlemma i EØS-avtala. Ifølgje artikkel 20 i den sistnemnde
forordninga skulle Europakommisjonen innan 24. september 2005 vurdere
ordninga på nytt i lys av dei røynslene som er gjorde, og deretter
gjere framlegg om eventuelle endringar. Røynslene viste at det var behov
for å auke effektiviteten og straumlinjeforme drifta av ordninga,
noko som ein har prøvd å sikre i forordning (EF) nr. 66/2010.
Forordning (EF) nr. 1980/2000 om ei revidert fellesskapsordning
for tildeling av miljømerke er gjennomført ved at § 9 første leddet
i lov 18. desember 1981 nr. 90 om merking av forbruksvarer m.v.
fastset at forordninga gjeld som lov. Denne lova må endrast ved
at tilvisinga til forordning (EF) nr. 1980/2000 i § 9 første leddet vert
bytt ut med ei tilvising til forordning (EF) nr. 66/2010. Det vil
òg verte gjort framlegg om visse andre endringar i lov om merking
av forbruksvarer, for å tydeleggjere at lova gjeld frivillig miljømerking
av varer og tenester, i tillegg til pliktig merking av varer.
Barne-, likestillings- og inkluderingsdepartementet
vil leggje fram ein proposisjon med dei naudsynte lovendringane.
Gjennomføringa av forordninga vil ikkje føre
til nemnande økonomiske eller administrative konsekvensar for det
offentlege. Det vert lagt til grunn at Stiftinga Miljømerking framleis
skal ha ansvaret for «Blomen».
Føremålet med den nye miljømerkeforordninga er
mellom anna å avgrense talet på miljømerkeordningar og å auke utbreiinga
av det europeiske miljømerket som på norsk vert kalla «Blomen». Sjølv
om ordninga har hatt aukande oppslutnad med omsyn til talet på verksemder
med miljømerkeløyve innanfor EU, er det framleis svært få verksemder
som framstiller miljømerkte produkt, og «Blomen» er lite kjend.
Føremålet med å senke prisane er både å auke bruken av EU-miljømerket
og å gje eit incitament til dei som har produkt som oppfyller EU-miljømerkekriteria,
til å søkje.