I finansiell stabilitet ligg det at det finansielle systemet
er robust overfor forstyrringar i økonomien, slik at det er i stand
til å formidle finansiering, utføre betalingar og omfordele risiko
på ein tilfredsstillande måte. For å sikre finansiell stabilitet
er det nødvendig at finansinstitusjonane har tilstrekkelege bufferar
til å tole tap, finansmarknadene må ha reglar som fungerer under stress,
og betalingssystema må ha tilstrekkelege sikkerheiter.
Både nasjonale styresmakter og internasjonale organ
er involverte i arbeidet med å sikre, eller analysere utsiktene
til, finansiell stabilitet. Det internasjonale samarbeidet på området
er blitt utvida. Det internasjonale valutafondet (IMF) er ein sentral
aktør i det internasjonale arbeidet.
Styresmaktene sitt arbeid med finansiell stabilitet
er delt mellom Finansdepartementet, Kredittilsynet og Noregs Bank.
Finansdepartementet har eit overordna ansvar for ein velfungerande
finansmarknad og arbeider særleg med rammevilkåra. Kredittilsynet
fører tilsyn med finansinstitusjonane og marknadsplassane. Noregs
Bank og Kredittilsynet skal medverke til at det finansielle systemet
er robust og effektivt. Noregs Bank og Kredittilsynet overvaker
derfor finansinstitusjonane, verdipapirmarknadene og betalingssystema
for å avdekkje utviklingstrekk som kan svekkje stabiliteten i det
finansielle systemet. Kapittel 5.1 i meldinga gir ein omtale av betalingssystema
og risikoen i dei.
Det er viktig at styresmaktene har ei felles forståing
av situasjonen i finansmarknadene, og at eventuelle særlege tiltak
er koordinerte. Samarbeidet mellom Finansdepartementet, Kredittilsynet
og Noregs Bank blei ytterlegare formalisert i 2006 ved at det blei
skipa eit trepartsmøte mellom dei tre institusjonane. Slike møte
vil bli haldne om lag kvart halvår og elles etter behov. I møta
vil utsiktene for finansiell stabilitet bli drøfta, samstundes som
ein òg vil gå gjennom erfaringar frå kriseøvingar og drøfte samarbeidet
ved behandling av eventuelle kriser.
Resultata i finansinstitusjonane er prega av
konjunkturane og utviklinga i ulike formuesprisar. Noreg har ein
liten og open økonomi, og blir påverka av utviklinga i finansmarknadene
internasjonalt. Når ein skal vurdere utsiktene til finansiell stabilitet
i den norske finansmarknaden, bør ein gjere det i lys av utviklinga
i konjunkturar og marknader ute og heime.
Verdsøkonomien har vakse kraftig over fleire
år. I fjor var BNP-veksten hos Noregs viktigaste handelspartnarar
på 3,2 prosent. Den siste tida har likevel vore prega av auka usikkerheit
om utviklinga framover, og sidan august i fjor har finansmarknadene
vore prega av uro. Fleire svake nøkkeltal frå USA har gitt grobotn
for meir pessimistiske vurderingar om vekstutsiktene og om faren
for eit markert tilbakeslag. Også i Europa tyder dei økonomiske
indikatorane på dempa vekst. Sjølv om veksten i verdsøkonomien dei siste
åra har vore breitt basert, med særleg sterk vekst i fleire framveksande
marknader i Asia, kan eit tilbakeslag i USA ha negative konsekvensar
for den økonomiske veksten i andre delar av verda.
Oljeprisen steig kraftig gjennom fjoråret og
var ved utgangen av året på 95 USD pr. fat (ca. 513 NOK). I første
kvartal i år har oljeprisen halde seg høg, 97 USD pr. fat (ca. 514
NOK pr. fat). Saman med auka prisvekst på matvarer har oljeprisauken
bidrege til ein viss oppgang i konsumprisane hos handelspartnarane
våre. Samla sett auka konsumprisveksten hos Noregs handelspartnarar
frå 1,9 prosent i 2006 til 2,1 prosent i 2007.
Førebels nasjonalrekneskapstal viser at BNP
for Fastlands-Noreg auka med heile 6 prosent frå 2006 til 2007,
eitt prosentpoeng meir enn det som er lagt til grunn i Nasjonalbudsjettet
2008. Veksten i 2007 var den høgaste sida 1971. Det var vekst i
alle delar av økonomien. Sterk oppgang i inntektene til hushalda
bidrog til kraftig auke i forbruket og bustadinvesteringar. Også
investeringane i oljeverksemda og i føretaka på fastlandet auka
kraftig. Arbeidsmarknaden stramma seg ytterlegare til gjennom fjoråret. Sysselsetjinga
auka markert, og arbeidsløysa har ikkje vore lågare på 20 år.
BNP for Fastlands-Noreg blei i Nasjonalbudsjettet
2008 anslått til å auke med 2,8 prosent i år. Anslaget inneber ei
klar avdemping samanlikna med i fjor. Det er venta at den stramme
arbeidsmarknaden og høg lønnsauke i hushalda framleis er med på
å auke i forbruket, medan bustadinvesteringane er venta å flate
ut på eit høgt nivå. Saman med utsikter til framleis høge bedriftsinvesteringar
er konsumauken ein viktig vekstpådrivarar også i 2008.
Arbeidsmarknaden er stram. Mange bedrifter melder
om problem med å rekruttere kvalifisert arbeidskraft. Samtidig er
det framleis svært god vekst både i arbeidstilbodet og i sysselsetjinga.
I Nasjonalbudsjettet 2008 la ein til grunn at sysselsetjinga ville
auke med 1 prosent frå 2007 til 2008, svarande til 25 000 personar.
Arbeidsløysa (AKU) blei anslått til 2 1/2 prosent av arbeidsstyrken.
Utviklinga i arbeidsmarknaden har vore noko sterkare enn venta sidan
Nasjonalbudsjettet 2008 blei lagt fram. Sysselsetjinga har auka
raskt, og arbeidsløysa (AKU) var ved utgangen av året nede i 2,4
prosent av arbeidsstyrken.
Konsumprisane (KPI) auka i snitt med 0,8 prosent
frå 2006 til 2007, mot 2,3 prosent året før. Elektrisitetsprisutviklinga
åleine drog veksten i KPI ned med nærare eitt prosentpoeng. Svak
prisutvikling på mellom anna klede drog også i same retning, medan
prisauken på norskproduserte varer og tenester utanom energivarer
blei høgare enn i 2006. Justert for avgiftsendringar og utanom energivarer
(KPI-JAE) auka prisane med 1,4 prosent frå 2006 til 2007. Mot slutten
av året steig veksten i KPI-JAE. For 2008 blei det til Nasjonalbudsjettet 2008
anslått ein vekst i KPI på 2 ½ prosent og i KPI-JAE på om lag 2
prosent. Utviklinga i elektrisitetsprisane trekkjer i retning av
at auken i KPI blir noko høgare enn anslått til Nasjonalbudsjettet.
Auken i lønningane har teke seg opp, noko som må
sjåast i samanheng med den stramme arbeidsmarknaden. Det tekniske
berekningsutvalet for inntektsoppgjera har førebels berekna årslønnsveksten
i 2007 til 5,4 prosent for alle lønnstakarar under eitt, mot 4,1
prosent i 2006. Årslønnsveksten blei i Nasjonalbudsjettet 2008 anslått
til 5 prosent i år.
Finansmarknaden og finansføretaka skal leggje til
rette for at samfunnet og brukarar av finansielle tenester kan setje
av ressursar på ein effektiv og trygg måte. Solide finansinstitusjonar
er ein premiss for velfungerande finansmarknader. Dersom det finansielle
systemet ikkje fungerer tilfredsstillande, kan tilgangen på kreditt
og betalingsformidling bli forstyrra. Det kan få uønskte konsekvensar
for produksjon, sysselsetjing og prisstiging.
Som ein del av det samla soliditetstilsynet
er det dei siste åra lagt stor vekt på å førebyggje finansielle
kriser for å skåne kundane og samfunnet for tap. Dei viktigaste
typane risiko i finansmarknaden er marknadsrisiko, kredittrisiko,
likviditetsrisiko og operasjonell risiko. For bankar og andre kredittinstitusjonar
er kredittrisiko og likviditetsrisiko viktigast. Operasjonell risiko
er viktig for verdipapirføretaka, medan forsikringsrisiko og marknadsrisiko
betyr mest for forsikringsselskapa.
Oppbygging av reservar som er tilpassa risikoen i
kvar enkelt finansinstitusjon, har vore og er nødvendig for å sikre
solide finansinstitusjonar. Det må understrekast at kvar einskild
finansinstitusjon har det primære ansvaret for å sjå til at så er
tilfellet. God risikostyring i kvar enkelt finansinstitusjon, kombinert
med eit aktivt tilsyn frå Kredittilsynet, er avgjerande for å identifisere og
overvake den risikoen som kvar einskild finansinstitusjon utset
seg for. Meir generelt arbeider Kredittilsynet og Noregs Bank med
å kartleggje utsiktene til finansiell stabilitet. Dette arbeidet
kan gi viktige signal om når – og kvar – faren for finansiell krise
er størst.
Låge renter, optimisme om framtidig utvikling og
introduksjonen av nye finansieringsinstrument har medverka til sterk
vekst i prisane på aksjar, bustader og andre formuesobjekt i mange land
dei siste åra. Men i løpet av fjoråret blei oppgangen avløyst av
store verdifall. Uroa i finansmarknadene har halde fram i år, og
det er stor usikkerheit om den vidare utviklinga.
Uroa i finansmarknadene blei utløyst av fallande bustadprisar
i USA og aukande misleghald av bustadlån som var gitt til amerikanske
låntakarar med låg betalingsevne (såkalla subprime-lån). Omstrukturering
og vidaresal av subprime-lån har gjort det vanskeleg å få oversikt
over kven som har sete med sluttrisikoen til dei dårlege låna. Ut
frå det blei bankar meir tilbakehaldne med å yte lån til andre bankar,
noko som førte til at risikopåslaga på renta i interbankmarknaden auka
kraftig. Fleire internasjonale bankar har tapt store beløp og fått
tilført ny kapital. Hittil er det rapportert om tap og nedskrivingar
på over 230 mrd. amerikanske dollar. Den femte største investeringsbanken
i USA var på eit tidspunkt heilt avhengig av kriselån frå Federal
Reserve. Tiltaka frå sentralbanken bidrog til at investeringsbanken
blei teke over av ein annan bank. Også fleire institusjonar i Europa
har hatt problem, blant anna er ein betydeleg bustadlånsbank i Storbritannia
blitt nasjonalisert.
Dei største sentralbankane, mellom andre Federal
Reserve i USA, Den europeiske sentralbanken (ECB) og Bank of England,
iverksette frå og med desember 2007 koordinerte tiltak for å tilføre
likviditet til interbankmarknadene. Desse tiltaka førte til at rentene
på lån mellom bankane mellombels kom ned mot meir normale nivå i forhold
til styringsrentene til sentralbankane, men nye tapsrapporteringar
og anna førte til at rentepåslaga tiltok igjen. Den amerikanske
sentralbanken har òg møtt uroa med fleire rentenedsetjingar og gjennom
å introdusere fleire nye lånefasilitetar der banken har gått lenger
enn vanleg i å akseptere eit breitt utval av papir som pant for
utlåna sine.
Risikopåslaget på selskapsobligasjonar har auka, slik
at finansieringskostnadene for føretakssektoren har stige. Uroa
i kredittmarknadene blei forsterka av aukande usikkerheit om soliditeten til
amerikanske selskap som forsikrar obligasjonslån og andre typar
gjeldsinstrument – såkalla monolines. Mange bankar har stramma inn
utlånspraksisen sin overfor hushald og bedrifter som følgje av den
auka usikkerheita og den spente situasjonen i interbankmarknadene.
Tilstramminga i kredittmarknaden og ei generell tilbakehalden innstilling
blant bankar med å yte lån blir trekt fram som ein betydeleg risikofaktor for
vekstutsiktene internasjonalt.
Uroa har ført til ein sterk auke i prisane på
overføring av kredittrisiko, såkalla "Credit default swaps" (CDS)
for både bankar og andre føretak. CDS er ei forsikring (vern mot
misleghald) for kjøpar på at hovudstolen blir betalt tilbake.
Som følgje av uroa og utsikter til svakare vekst
i internasjonal økonomi har internasjonale børsar falle markert.
Samtidig etterspør investorar i større grad meir sikre papir, m.a.
statsobligasjonar, noko som har ført til rentefall på korte og lange
statspapir. Utviklinga i renter og aksjekursar reflekterer at marknadsaktørane
har nedjustert forventningane sine til veksten i verdsøkonomien.
Frå først i juli 2007 og fram til 8. april 2008 har verdien av den
amerikanske børsindeksen S&P 500 falle med om lag 10 prosent,
den japanske Nikkei-indeksen med 27 prosent og europeiske Euronext
100 med 18 prosent. Fallet i aksjeverdien har vore særleg markert
for finansaksjar. Nedgangen i aksjemarknadene kjem rett nok etter
fleire år med sterk verdiauke.
Norske bankar og finansinstitusjonar har vore lite
direkte eksponerte mot subprime-marknaden. Men bankar og finansinstitusjonar
i Noreg blir påverka av auka finansieringskostnader og gjennom utviklinga
i prisane på obligasjonar og aksjar. Bankane sin marknadsrisiko er
nærare omtala i pkt. 2.3.4 i meldinga. Kreditt-, likviditets- og
operasjonell risiko er nærare omtala i pkt. 2.3.2, 2.3.3 og 2.3.5
i meldinga.
Utviklinga i dei internasjonale finansmarknadene
blei gjennom 2007 i aukande grad prega av negative nyheiter om utviklinga
i amerikansk økonomi. I første fase var utviklinga prega av omvurdering
av verdsetjinga av amerikanske bustadlån av låg kvalitet, men det
har òg vore betydelege omvurderingar av annan kreditt, og etter
kvart også av eigenkapital. Situasjonen var ved årsskiftet i stor
grad prega av uvisse om behovet for store omvurderingar var over.
Krisa i USA har spreidd seg gjennom internasjonale
kreditt- og pengemarknader. Nedsiderisikoen for den økonomiske utviklinga
særleg i USA, men også i Europa og i andre regionar, har auka vesentleg.
Denne risikoauken har som venta blitt fanga opp i verdsetjinga av
ulike verdipapir. Elles har enkelte utslag vore uventa for aktørar
og styresmakter. Det er fleire døme på at risikoen har vore strukturert
slik at heller ikkje sluttinvestor har vore fullt klar over kva
for risiko, og kor mykje risiko, investeringa inneber.
Resultata for 2007 viser at finansuroa internasjonalt
på dette tidspunktet hadde små direkte økonomiske verknader på norske
bankar. Norske bankar har etter det ein er kjent med ikkje hatt
direkte eksponeringar mot subprime-bustadlån eller strukturerte
kredittprodukt som inneheld subprime-bustadlån. Bankane har i 2007 hatt
kurstap på om lag 1,5 milliardar kroner på delar av obligasjonsbehaldninga
som følgje av den generelle auken i kredittpåslag på føretaksobligasjonar.
At tapa ikkje har vore større, har samanheng med at marknadsrisiko
og kredittrisiko på verdipapir er avgrensa som følgje av relativt
låge verdipapirbehaldningar i norske bankar. Nokre bankar har i
2008 indirekte blitt ramma grunna eigarskap i eitt kredittføretak,
jf. omtale i pkt. 2.5.3 i meldinga.Trass i relativt låge behaldingar
av verdipapir er risikoen for tap ikkje over med dei kurstapa som
skjedde i 2007.
Uroa har ført til auka interbankrenter, og har også
generelt auka kostnadene ved å hente inn kapital. Auka fundingkostnader
har likevel berre i avgrensa grad påverka netto renteinntekter til bankane
i 2007. Fundingsituasjonen til bankane var relativt tilfredsstillande
i 2007, mellom anna som følgje av det høge nivået på innskotsdekning
og anna langsiktig finansiering, og det var i 2007 ingen klare teikn
til at finansuroa har gitt seg utslag i svekt utlånsvekst frå bankane
i Noreg.
Den kraftige utlånsveksten til føretak og til
hushalda stiller store krav til risikostyring i bankane, særleg
under dei meir usikre økonomiske utsiktene. Gjeldsbelastninga til
hushalda heldt i 2007 fram med å auke frå eit nivå som alt var høgt. Kredittilsynet
si undersøking av bustadlån frå hausten 2007 viser at det blir gitt
ein god del lån utover verdigrunnlaget, at prosentdelen av fastrentelån
er liten, og at omfanget av rammekredittar voks kraftig, trass i
kraftig oppbremsing i bustadprisveksten og fall i bustadprisane
siste halvår av 2007.
Sidan sommaren 2005 har Noregs Bank gradvis sett
opp renta frå eit svært lågt nivå. Departementet understrekar at
det er viktig at både bankar og låntakarar tek omsyn til usikkerheit omkring
den framtidige utviklinga i bustadprisar og renter, og at ein bør
rekne med at den økonomiske situasjonen til låntakarane kan endra
seg. Høg lønnsemd og god soliditet i dei norske bankane indikerer
at bankane samla sett kan stå imot moderate tilbakeslag i økonomi
og marknader.
Likviditetssituasjonen i norske bankar er blitt meir
krevjande sidan finansuroa braut ut sommaren 2007. Gjennom forskrift
om krav til måling og styring av likviditetsrisiko i finansinstitusjonar
er finansinstitusjonane pålagde å vurdere sin likviditetsrisiko
i kapitalvurderingsprosessane, og sørgje for at soliditeten også
er tilstrekkeleg til å sikre tilgang til penge- og kapitalmarknadene
under vanskelege marknadsforhold.
Forsikringsselskapa har ikkje rapportert om avgjerande
direkte eksponering mot subprime-lån og strukturerte produkt som
inneheld slike lån. Tapa på obligasjonsbehaldninga som følgje av
generelt auka kredittpåslag på obligasjonar som er utskrivne av
private føretak, utgjorde om lag 2 milliardar kroner i livsforsikringsselskapa
i 2007. Forsikringsselskap og pensjonskasser har fått ei betydeleg
belastning som følgje av den sterke nedgangen i aksjemarknaden etter årsskiftet,
men god bufferkapital før årsskiftet har gjort det mogleg å meistre
situasjonen så langt, utan store skadeverknader.
Bufferkapitalen til livsforsikringsselskapa
blei redusert i 2007, og ytterlegare som følgje av fallet i aksjemarknadane
i byrjinga av 2008. Det er stor usikkerheit knytt til vidare utvikling
i aksjemarknadene, og eit internasjonalt konjunkturtilbakeslag kan
gi eit ytterlegare fall. Trass i redusert aksjedel kan marknadsrisikoen
til selskapa ha auka, og situasjonen fordrar god risikostyring og
tilfredsstillande bufferkapital. Det er særs viktig at selskapa
passar på at det med god sikkerheitsmargin er samsvar mellom risiko
og soliditet. Selskapa gjorde betydelege avsetningar i 2007 for
å møte større framtidige forpliktingar som følgje av auka levealder.
Styresmaktene har følgt opp verknadene av finansuroa
på norske institusjonar og finansmarknader på fleire måtar, gjennom
tilsyn med enkeltinstitusjonar, makroøkonomisk overvaking og gjennom
internasjonalt arbeid. Kredittilsynet har pålagt bankar og forsikringsselskap ekstraordinære
rapporteringar av eksponeringar, det har vore ei tettare overvaking
av finansieringssituasjonen i kredittinstitusjonane, i første rekkje
dei større bankane, og det har vore innrapportert stresstestar i
forsikringsselskap og pensjonskasser.
Den auka kompleksiteten i finansmarknadene aukar
utfordringane med å førebyggje finansielle stabilitetsproblem. Dette
gjeld både i den generelle regelverksutviklinga, i overvakingsverksemda
og i tilsynet med enkeltinstitusjonar. Internasjonalisering og dei
meir samansette overføringsmekanismane mellom finansiell sektor,
eigedomsmarknader og realøkonomi representerer utfordringar i den
generelle overvakinga av finansiell stabilitet. Avanserte modellar
for risikostyring og kapitalplanlegging, komplekse finansielle produkt
og teknikkar for overføring av risiko gjer det meir krevjande å
vurdere kvaliteten på den interne risikokontrollen i institusjonane
og om soliditeten er tilpassa den faktiske risikoen.
Dei nye kapitaldekningsreglane for bankar (Basel
II) som blei innførte frå og med 2007, stiller nye krav både til
aktørane og tilsynet. Det er blitt større krav til risikostyring
og kontroll i banksektoren, samtidig som tilsynet med bankane blir
lagt om til eit system der Kredittilsynet skal vurdere og godkjenne
risikostyringa i kvar einskild bank, og gripe inn med pålegg om
tiltak når det er nødvendig. Kredittilsynet har fått auka ressursar
dei siste åra for å vere betre i stand til å drive tilsyn etter
og kontroll på denne måten.
Sterkare integrasjon mellom nasjonale økonomiar
og finansmarknader, særleg som følgje av at det betyr meir for store
grensekryssande finanskonsern og store institusjonelle investorar, skaper
særlege behov for samarbeid mellom tilsynsmyndigheitene i dei landa
det vedkjem.
Utviklinga internasjonalt i 2007 viste at verken bankar
eller styresmakter fullt ut hadde teke høgd for enkelte av dei mekanismane
som skapte likviditetsproblem i internasjonale marknader. I ei rekkje
internasjonale organ, mellom anna Financial Stability Forum, IMF,
Basel-komiteen og EU-kommisjonen, føregår ei nærare vurdering av
årsaker til smitteverknadene og av forbetringsmoglegheiter i regulering
og tilsyn. Slike endringar i regelverk og internasjonale standardar
for tilsyn kan også føre til endringar i reguleringar og tilsyn
i Noreg.
Utviklinga inneber at tilgangen på likviditet
er blitt vanskelegare for norske bankar. Norske bankar har likevel
relativt låg eksponering mot dei utlån og verdipapirmarknadene som
særleg er svekte i seinare tid, og som gruppe betrakta har dei god
risikoberande evne etter fleire år med høg inntening. Tap kan likevel
ramme enkelte finansinstitusjonar i større grad enn det generelle bildet
i Norge tilseier. Jamvel om det er trekk ved den økonomiske utviklinga
som kan gi auka risiko, også for norske bankar, blir utsiktene til finansiell
stabilitet i Noreg rekna som tilfredsstillande.
Resultata til dei norske bankane var gode også
i 2007. Bankane hadde samla sett ikkje utlånstap, og positiv kostnadsutvikling
i forhold til forvalta kapital. Rentemarginen fall framleis i 2007, noko
som gav ytterlegare reduksjon i netto renteinntekter i prosent av
gjennomsnittleg forvalta kapital. Bankane hadde framleis høg utlånsvekst til
hushald, samstundes som veksten i utlån til føretak heldt seg oppe.
Livsforsikringsselskapa hadde betring i bokført resultat,
i hovudsak som følgje av oppskriving av eigedom. Nedgang i kursreguleringsfondet
førte til lågare verdijustert resultat. Verdijustert resultat tek
omsyn til urealiserte verdiendringar på eigedelane til selskapa.
Bufferkapitalen gir uttrykk for selskapa si evne til å bere risiko,
og er samansett av kjernekapital ut over kravet, tilleggsavsetningar
på opp til eitt års rentegaranti og kursreguleringsfond. Bufferkapitalen
og del av aksjar fall i høve til balansen. Låg premievekst og auke
i skadekostnader førte til lågare resultat av den forsikringstekniske verksemda
i 2007. Saman med nedgang i finansinntekter bidrog dette til lågare
resultat av ordinær verksemd (resultat før ekstraordinære inntekter/kostnader
og skatt).
Komiteen tek omtalen
til orientering.
Fleirtalet i komiteen,
alle unnateke medlemene frå Framstegspartiet, viser til at norske
hushald også i 2007 auka lånegjelda og at spareraten til hushalda
i 2007 var negativ. Dessutan viser fleirtalet til
at aukande gjeldsvekst, lengre gjennomsnittleg løpetid på lån og
at avdragsfrie lån er blitt meir utbreidd, gjer låntakarane meir
risikoutsette ved bustadkrakk eller uventa renteoppgang. Fleirtalet understrekar at
dette aukar kredittrisikoen til hushalda.
Fleirtalet viser til at den internasjonale
finansuroa har medført aukande utlånsrenter frå bankar også i Noreg,
tap på investeringar i finansielle produkt og verdipapir for fleire
norske kommunar og finansinstitusjonar. Fleirtalet konstaterer
at den finansielle krisa i USA er spreidd til mange andre land gjennom
internasjonale kreditt- og pengemarknader, ofte ved at komplekse,
strukturerte, finansielle produkt er samansette på ein slik måte
at ikkje sluttinvestor har vore klar over kor stor risiko investeringa
har representert. Fleirtalet meiner slike komplekse,
finansielle produkt saman med meir samansette overføringsmekanismar
mellom finansiell sektor, eigedomsmarknad og realøkonomi representerer
auka utfordringar i overvakinga av finansiell stabilitet.
Fleirtalet konstaterer at Kredittilsynet
sine undersøkingar andre halvår 2007 viste at likviditetssituasjonen
for norske bankar var forholdsvis tilfredsstillande, sjølv om smitteverknadene
frå internasjonale marknader førte til auka finansieringskostnader. Fleirtalet ber om
at Regjeringa følgjer utviklinga nøye.
Komiteens medlemmer fra Fremskrittspartiet mener
at forbrukerne er de beste til selv å vurdere sin egen økonomi,
hvilke lån de ønsker å ta opp, og hvor store lån man kan håndtere. Disse
medlemmer har tiltro til at forbrukerne selv fatter kloke
beslutninger.
Disse medlemmer viser også til
at bankene har sterke krav knyttet til sin rådgivning, slik at forbrukerne
skal få gode finansielle råd knyttet til lån, spareprodukter og
andre finansielle tjenester.
Disse medlemmer viser også til
Kredittindikatoren K2, som utarbeides av Statistisk sentralbyrå
(SSB), med siste oppdatering i mars 2008. Her viser statistikken
at husholdningenes gjeldsvekst så langt i 2008 er redusert i forhold til
gjennomsnittlige tall for 2007. Vekstraten for husholdningenes gjeld
så langt i 2008 ligger på 0,62 prosent, mens vekstraten for 2007
var på 0,88 prosent og 0,98 prosent i 2006.
Komiteens medlemmer fra Høyre
og Venstre konstaterer at den sittende regjering med Arbeiderpartiet,
Sosialistisk Venstreparti og Senterpartiet fører en politikk som
motvirker sparing, og som stimulerer forbruk. Disse medlemmer viser
til økt formuesskatt som straffer sparing, og avviklingen av skattestimulert
privat pensjonssparing som gjør det mindre fordelaktig å spare til
egen pensjon. Norge skiller seg svært negativt ut sammenlignet med
andre sentrale europeiske land når det gjelder privat sparing. Disse
medlemmer er tilhenger av en mer aktiv politikk for å stimulere
til privat sparing. Det er viktig at folk tar ansvar for egen fremtid
og alderdom, og det bør være en bedre balanse mellom privat og offentlig
sparing. I en situasjon hvor økonomien er "overopphetet" bl.a. på
grunn av stor mangel på arbeidskraft, vil en politikk som stimulerer
til privat sparing bidra til mindre press på renten.
Medlemen i komiteen frå Kristeleg
Folkeparti syner til at den markante auken i hushalda sin
gjeldsgrad gjer desse meir sårbare for forstyrringar i økonomien,
og i særleg grad overfor ein kombinasjon av aukande arbeidsløyse
og fallande prisar på bustader. Medan arbeidsmarknaden framleis
er historisk god, er det aukande tvil om utviklinga i bustadsprisane, mellom
anna i lys av utviklinga internasjonalt. Sjølv om investering i
bustad er den viktigaste årsaka til den auka gjeldsgraden, syner denne medlemen til
at lån til forbruk har vorte langt meir vanleg. Over dei siste åra
har omfanget av forbrukslån og fleksilån eksplodert.
Denne medlemen legg til grunn
at dei langt fleste som nyttar slike lån har ein privatøkonomi som
er robust nok til å tåla auka låneopptak, og som kan vurdera avvegingane
mellom auka forbruk i dag mot forbruk i framtida på ein god måte.
Men det er òg grunn til å tru at det er mange som tek imot tilbod
om forbrukslån gjeve gjennom aggressiv marknadsføring av desse låna
utan å vurdera tilstrekkeleg om privatøkonomien gjev rom for auka
låneopptak til forbruk. Av omsyn til desse meiner denne medlemen at
det bør vurderast nærare å innføra tiltak som kan motverka slike
tilfelle, til dømes ein pålagt minste periode frå tilbod om forbrukslån
er gjeve fram til eit slikt tilbod kan aksepterast av låntakar.