Begrunnelse

Arbeidsintensiv industri i Noreg har gjennom dei siste 10-15 år vore under eit stadig press frå lågkostland der produksjonskostnadene er mykje lågare. Til dømes er konfeksjonsindustrien éin av fleire bransjar som har flytta mykje av produksjonen ut av landet. Norsk møbelindustri har stått og står fram for mange av dei samme utfordringane. Nedbemanning eller flytting av produksjon ut av landet er ei sentral problemstilling for mange.
Rekneskapstal for bransjen (eksklusive Ekornes ASA) henta frå Brønnøysundregisteret for perioden 1997-2000 viser totalt sett ei negativ utvikling. Driftsresultatet i prosent av omsetninga har gått ned frå 7 prosent i 1997 til 3 prosent i 2000. Totalkapitalrentabiliteten frå 25 pst. til 7 pst.. Tala for Møre og Romsdal viser tilsvarande utvikling, men situasjonen her synest enda meir kritisk gjennom svakare driftsresultat og eigenkapital. Den økonomiske evna til å gjennomføre naudsynte omstillingstiltak er ein kritisk faktor. Møre og Romsdal står i ei særstilling på landsplan når det gjeld møbelproduksjon. Fylket har vel halvparten av volumet, både målt i antall sysselsette og brutto produksjonsverdi.
Det er dokumentert gjennom fleire forskingsprosjekt verdien av klyngeeffekt innan den enkelte næring. Når det gjeld møbelindustrien i Møre og Romsdal er det nettopp det tette nettverket mellom aktørane i verdikjeda som har vore trekt fram som ein viktig faktor for kvifor denne næringa har fått ei så sterk posisjon i dette fylket.
Erfaringar frå "Verftspakken", som vart initiert og løyvd over statsbudsjettet 2000, viste at den hadde ei klar utløysande effekt for at fleire viktige omstillingstiltak vart sett i gang.
Det er grunn til å tru at ein tiltakspakke tilpassa møbel- og trevareindustrien sine behov for utvikling kan få ein god effekt.
Eventuelle midlar bør kunne nyttast i heile landet.