Begrunnelse

I forhold til mange andre land i den muslimske kulturkrinsen er Tyrkia ikkje mellom dei som er mest i fokus for brot på religionsfridomen. Det er positivt. Uavhengige rapportar dokumenterer likevel at situasjonen er alvorleg for religiøse minoritetar, men ikkje like vanskeleg for alle. Mellom dei meir utsette gruppene er mellom anna evangeliske kristne og alewittar (som sjølv reknar seg som muslimar, men vert stempla som fråfalne).
Det er ei vanleg oppfatning at Tyrkia sin søknad om medlemskap i EU har ført til at styresmaktene legg vekt på å innfri krava til menneskjerettane, men utviklinga er likevel tvitydig. Styresmaktene er på den eine sida sensitive for kritikk utanfrå, men samstundes har vi i dei seinare åra sett urovekjande teikn til forverring av livskåra for religiøse minoritetar.
Med støtte frå høgt hold, også innan regjeringa i Tyrkia, held sterke krefter i samfunnet ved like og styrkjer ein kombinasjon av nasjonalisme og religiøs intoleranse. Som eit resultat av dette vert aktivistar/islamistar inspirerte til å trakassera og undertrykkja folk med ei anna tru.
Særlig utsett er dei som har konvertert frå islam til ei anna tru og dei som driv med evangelisering. For få veker sidan vart tre kristne (ein tysk og to tyrkiske statsborgarar) fanga, bundne og drepne ved at dei fekk strupane skåre over. Reaksjonen frå styresmaktene var tvitydig, og sjefen i Justisdepartementet si lovavdeling, Niyazi Güney, uttalte i ein kommentar til tragedien at "misjonærverksemd er farlegare enn terrororganisasjonar".
Det er klåre teikn til drakamp mellom meir islamistiske og meir liberale krefter i Tyrkia, og dette ser også ut til å pele over på haldninga til religiøse minoritetar og deira livs- og arbeidsvilkår i det tyrkiske samfunnet.