Begrunnelse

I samband med framlegginga av statsbudsjettet, presenterte regjeringa nye utrekningar for korleis Noreg ligg an med å nå klimamåla våre. For ikkje-kvotepliktig sektor sin del er det tale om eit utsleppsgap på 200.000 tonn. Dette er sjølvsagt ikkje bra, men likevelt fullt mogleg å tette med ei moderat styrking av klimapolitikken. Det er også dette gapet regjeringa konsekvent omtalar og viser til, både i offentlegheita og i presentasjonen av "grøn bok".
I den same grøne boka går det fram at det årlege netto utsleppet for skog- og arealbruk (LULUCF) no er framskrive til å vere 6,7 millionar tonn CO2-ekvivalentar, utan bruk av kompensasjonsmekanismar. Dette er meir enn det dobbelte av den framskrivinga som vart lagt til grunn i Meld. St. 13 (2020-2021) Klimaplan for 2021-2030.
Konsekvensane av denne kraftige oppjusteringa er vanskelege å overdrive. Dersom det ikkje vert satt inn kraftfulle virkemiddel i skog- og arealforvaltninga umiddelbart, og ein ikkje tek i bruk EUs kompensasjonsmekanisme, vil det samla utsleppsgapet frå denne sektoren i 2030 vere 67 millionar tonn. I tillegg kjem at EU har foreslått å styrke dette regelverket frå 2025, noko som kan auke den norske opptaksplikta med opptil 1,5 millionar tonn CO2-ekvivalentar årleg på toppen av allereie gjeldande utsleppsgap.
Med mindre regjeringa tar i bruk kraftfulle virkemiddel som så langt ikkje er varsla, er det vanskeleg å sjå at det skal vere mogleg å tette dette utsleppsgapet utan omfattande kjøp av EU-kvoter. Dette er det rom for, både i avtalen om felles gjennomføring med EU, og som del av oppfyllinga av vårt Paris-mål. Men for gjennomføringa av regjeringa sitt "omstillingsmål" på 55 prosent reduksjon gjennom nasjonale tiltak vil ikkje dette vere mogleg. Då blir spørsmålet om regjeringa sjølv meiner at utsleppsgapet i skog- og arealsektoren som følgjer av dei nye utrekningane frå NIBIO vil vere mogleg å tette ved hjelp av nasjonale tiltak, og kva planar som finst for å gjennomføre dette.