Presidenten: Dette spørsmålet,
frå Øyvind Korsberg til helseministeren, vil bli svara
på av sosialministeren som rette vedkomande.
Øyvind Korsberg (Frp): Jeg har følgende spørsmål til
sosialministeren:
«I Tromsø kommune har man
fra 1. januar 2000 innført en tilknytningsavgift for trygghetsalarmer
på 225 kroner, pluss en månedsleie på 180
kroner. Det vil si at en som er avhengig av trygghetsalarm, må betale
2 385 kroner pr. år for denne tjenesten. I andre
kommuner, for eksempel Oslo, er denne tjenesten gratis.
Vil statsråden sørge for
at det kommer retningslinjer slik at denne tjenesten blir gratis
for brukerne over hele landet?»
Statsråd Magnhild Meltveit Kleppa: Spørsmålet om finansieringsordninga
for tryggingsalarmar vart teke opp då stortingsmeldinga
om handlingsplan for eldreomsorga, St.meld. nr. 50 for 1996-97,
vart behandla. Regjeringa vart beden om å greia ut om utgiftene
og følgjene av å skulla overføra ansvaret
for tildeling av tryggingsalarmar til hjelpemiddelsentralane. Føresetnaden
var at utgiftene skulle dekkjast av folketrygda. Hovudkonklusjonane
frå utgreiinga vart lagde fram i budsjettproposisjonen
for 1999.
Utgreiinga viste at dersom vi skulle lovfesta
retten til tryggingsalarm, ville mange, med dagens regelverk, ikkje
kunna få alarm. Særleg gjaldt det dei som berre hadde
fått tildelt alarm på grunn av alder eller som
eit reint tryggings- og angstdempande hjelpemiddel. Reglane i folketrygda
set krav om varig funksjonshemming eller nedsett rørsleevne
som vilkår. Eldre utan fysisk funksjonshemming vil difor
falla utanfor. Ein rettsleg heimel til tryggingsalarm vil føra
til eit todelt finansieringssystem der folketrygda dekkjer alarm
for dei som fyller vilkåra til stønad til tekniske
hjelpemiddel, medan kommunane må dekkja for dei andre.
Stortingsvedtaket sette som vilkår at kommunane framleis
skulle ha heile ansvaret for drifta. Det innebar også ansvaret
for mottak av melding og utrykking til brukarane.
Ved handsaminga av budsjettet for 1999 slutta
Stortinget seg til Regjeringa si vurdering om ikkje å gjera endringar
i dagens system.
Så godt som alle kommunar og bydelar
har no ei teneste med tryggingsalarmar. Eg er merksam på at
det er store skilnader mellom kommunane når det gjeld kor
integrerte desse tenestene er i pleie- og omsorgstenestene. Kvalitetssikringa
av alarmtenestene og betalingsordningane er også ulik.
Nokre kommunar brukar av det generelle omsorgstilskotet for å finansiera
systemet, medan andre gjer slik som Tromsø. Desse skilnadene
må sjåast i samanheng med andre tenester til eldre.
Eg har gjeve kommunane melding om at tryggingsalarmar kan finansierast
av omsorgstilskotet.
Departementet har også starta arbeidet
med ein rettleiar om tryggingsalarmar som eit tryggleiksskapande
og førebyggjande tiltak. Arbeidet skal gjerast i samarbeid med
Kommunenes Sentralforbund. Målet er å sikra drifta og
få til ei betre utnytting av alarmane. Det er f.eks. mogleg å dra
nytte av den teknologiske utviklinga som går føre
seg på det elektroniske området. Det kan òg
tenkjast ei samordning av innkjøpa til kommunane når
det gjeld alarmar, slik at det skal vera mogleg å kunna
forhandla fram ein meir gunstig pris. Det er òg aktuelt
med rettleiande retningslinjer for bruk og finansiering av alarmar. Korleis
kommunane vil løysa dette, må likevel vera opp til
den enkelte kommunen å avgjera.
Øyvind Korsberg (Frp): Jeg takker statsråden for svaret.
Problemet med avgifter er at avgiftene rammer
de som er økonomisk svakest i samfunnet, enten det er kommunale
eller statlige avgifter. Dette viser etter min mening en stor sosial
urettferdighet. Resultatet kan bli at mange eldre, syke og funksjonshemmede
må si nei til den tryggheten et slikt hjelpemiddel gir.
De har ikke råd til å ha trygghetsalarm i huset,
og det skaper utrygghet, mistrivsel og kan også i neste
omgang føre til psykiske problemer. Saken gjelder nemlig å få trygghetsalarmer godkjent
som hjelpemiddel på lik linje med f.eks. krykker, rullestoler
o.l., administrert enten gjennom hjelpemiddelsentralen eller hjemmesykepleien.
Slike hjelpemidler er gratis til utlån mot innbetaling
av et lite depositum som den enkelte bruker eller familie får
tilbake når hjelpemidlet leveres tilbake etter bruk. Skal
denne tjenesten bli gratis, må dagens lovverk endres, og
det vil ikke sosialministeren ta initiativ til.
Statsråd Magnhild Meltveit Kleppa: Representanten Korsberg peikte på eit
problem som eg er samd i at ein må sjå nærmare
på, og det er det totale omfanget av eigendelar og kven
det rammar mest. I den samanhengen har departementet eit arbeid
i gang, ei utgreiing i høve til eit tak 1 og eit tak 2
på eigendelar, som skal skjerma storforbrukarane. Men når
det altså gjeld denne spesielle delen av omsorgstenestene,
har eg både peikt på samordning med annan elektronikk,
og eg har peikt på innkjøp til gunstigare pris.
Eg har òg peikt på ei drøfting av rettleiande
retningsliner som ein veg å gå, i tillegg til
at kommunane i dag har høve til å bruka omsorgstilskotet til
tryggingsalarmar.